اتفاقاتی که آخرای هر سال برای ابطال سهمیه مهندسین تو نظام مهندسی و معاونت شهرسازی میفته بغیر از واسطه ها و دلالا و البته مهندسین دلال صفت همه رو آزرده میکنه. دیدن چهره های خسته و آزرده مهندسا، مالکا، کارمندای نظام مهندسی و معاونت شهرسازی آدمو بفکر میندازه که آیا واقعا هیچ راه حلی برای برچیدن این وضعیت وجود نداره؟ آیا هیچ مدیریتی نیست که بتونه این وضعیت رو سامون بده؟ آیا... از این که مهندسای شهرمون عین عمله های سر فلکه باید تو خیابون جلوی نظام مهندسی یا توی محوطه معاونت شهرسازی، روی جدولا، توی چمنا منتظر نوبتشون باشن تا کارشون انجام بشه،از این که دوستم که فوق لیسانسش رو چند ماه پیش از دانشگاه تهران گرفته دم نظام مهندسی منتظر باشه تا یه جوری یه مشتری برای سهمیه اش پیدا کنه، از این که دوست دیگه ام با ۱۵ سال سابقه و داشتن پروانه پایه یک سراغ دلال میگیره تا ۲۰۰۰ متر سهمیه باقی مونده اش رو به هر ترتیبی آب کنه! ... از خودم بدم میاد! خجالت میکشم! تو مکاتبات اداری وقتی میبینم جلوی اسم همکاری که مهندسه، عنوانش درج نشده خودم با قلم کلمه مهندس رو مینویسم. ازون طرف تا مطمئن نشم همکاری ولو مقام مافوق، مهندس نباشه این لفظ رو جلوی اسمش نمینویسم. مثلن یه بار که میخاستم برای یکی از شهردارای مناطق نامه ای بنویسم زنگ زدم از معاونش که دوستم بود سوال کردم و از مهندس بودنش مطمئن شدم! اما اینجور وقتا، آخرای سال از مهندس بودن خودم شرمنده میشم. چه اتفاقی داره برای ما میفته؟ نظام مهندسی ایجاد شده که حافظ حقوق و شأن حرفه ای اعضا، و حیثیت اجتماعی اونا باشه. همین مسئله، جزء اهداف انجمن صنفی معماراست، اما چرا باید هر سال اوضاع بدتر از قبل باشه؟ این یکی دو روز چنتا از دوستام از طریق پیامک و ایمیل و این شبکه ها مثه وایبر از وجود و تداوم این وضعیت ابراز گله کردن و بحث یه اقدام جدی مطرح شده. قرار شد من یه نامه خطاب به انجمن صنفی (که خودم عضو هیئت مدیره اش هستم) و گروه تخصصی معماری نظام بنویسم و امضاء جمع آوری کنیم تا این دو تا مرجع ترتیب برگزاری نشستهایی رو با حضور مهندسین معمار و البته رئیس نظام مهندسی بدن و راه حلایی که به ذهنمون میرسه رو بررسی کنیم. انجمن صنفی به عنوان شخصیت حقوقی و قانونی قدرت انجام خیلی از کارا رو داره. از جمله اقدام برای اصلاح قانون نظام مهندسی و طرح شکایت تو دیوان عدالت اداری. اما قبل از اون باید دید آیا مسئولین نظام مهندسی تا چه حد تمایل به پذیرش این مسئله که به عنوان یه کار ارزشمند، ایرادای کارشون رو خودشون و با همکاری اعضاء برطرف کنن. در هرصورت افرادی که جانانه حاضر به همکاری برای حل مسائل هستن از جمله خود من کم نیستن. به نظر من بودن یا نبودن مسئله نیس، بلکه چگونه بودن مسئله اس! این وضعیت اسف باری که برای اعضاء نظام مهندسی هست تو هیچ اتحادیه صنفی و نظام حرفه ای دیگه وجود نداره .مثلن برای اینکه بدونیم بغل گوشمون تو یه سازمان حرفه ای دیگه یعنی کانون وکلا چی میگذره و احساس اعضاء جدید کانون نسبت به مراسم تحلیف و شروع کارشون بعنوان یه وکیل چیه بد نیست به این پیج سر بزنین و البته نظراتشون رو در قسمت نظرات بخونین:
http://isfahanbar.org/vglicrar2t1ar.kztt.bcx.html
همینطور بد نیس بدونیم وقتی اسم پذیرفته شدگان آزمون وکالت ۹۲ اعلام میشه پذیرفته شدگان و اونایی که مردود شدن چه حسی نسبت به این اتفاق تو عمر حرفه ایشون دارن:
http://isfahanbar.org/vdcebo8eijh8v.9bj.html
حالا بد نیس که نظام مهندسی یه نظر سنجی از اعضاش بکنه ببینه احساس اونا نسبت به عضویت در نظام چیه! اصولا بد نیست از خودمون بپرسیم چرا سایت کانون وکلا امکان اظهار نظر رو برای اعضائش فراهم میکنه اما سایت نظام مهندسی نه؟
این چیزایی که این چند سال باهاش برخورد کردم و شناختی که از کانون وکلا دارم منو به این فکر میندازه که امسال برای آزمون وکالت بخونم و عطای عضویت تو نظام مهندسی رو به لقاش ببخشم! البته قبلش تمام تلاشمو برای اصلاح این وضعیت خواهم کرد! ولو مثه سال نود مجبور به پرداخت هزینه اش باشم!
سال نود و سه هم رسید... امیدوارم امسال سال سلامتی و دل خوش برای هممون باشه و ... البته آب زاینده رود که حق مردم اصفهانه باز به صاحبان اصلیش بازگرده و برای همیشه این رود عزیز زنده و پایدار باشه.
پانوشت: عکس بالا براي تبريک سال ۸۹ به ايرانيا تو روزنامه لوس آنجلس تايمز چاپ شده بود!
